Əksər qadınlarımız özlərini küçədə-bayırda apara bilmirlər.

Vallah, billah bilmirlər, bacarmırlar.
Çölə çıxanda başları gedir niyəsə.

Mənim qadınlarla heç bir düşmənliyim yoxdu. Özünüz fikir verin də.
Hər yerdə sıranı pozurlar, hamıya çəmkirirlər, tərs-tərs baxırlar, az qalır durduq yerə adamın üstünə cumub saç-başını yolsunlar. Təşəkkür mədəniyyətləri yoxdu. Üzr istəməkdən isə, ümumiyyətlə, söhbət gedə bilməz.
Avtobusdayam. Yanımda bir xanım əyləşib. Üz-gözünə baxırsan, çox normal, adekvat, heç bir psixoloji xəstəliyi olmayan adama oxşayır. Normal da geyinib.

Di gəl, bayaqdan mənə elə baxır, elə bil, buna nəsə eləmişəm. Belə baxmaq yoxdu. Elə baxır, elə bil, bu dünyada ən zəhləsi getdiyi adam mənəm, bütün doğmalarını öldürmüşəm.

Qucağındakı çantasını da bərk-bərk tutub. Elə bil, əlini bir az boş buraxsa, çantasını götürüb qaçacam.
Vallah mən də çox qəşəng geyinmişəm. Saçım-saqqalım səliqəli. Cibgirə-filan oxşamıram. Ətirlənmişəm də. İçkili də deyiləm ki, ağzımdan gələn iyə diksinə.
Xanım mənə elə baxır, elə bil, bu dəqiqə üstümə qusacaq.
Pəncərədən çölə baxır, sonra təzədən baxışlarını çevirib çəp-çəp süzür məni.

Avtobusda sıxlıqdı deyə də yerimdən qalxıb ayağüstə getmək istəmirəm, yorğunam.
Axır dözmədim, soruşdum ki, nolub, ay xanım, nəsə səhv bir şey elədim, niyə elə baxırsınız mənə bayaqdan?
Bütün yolu o baxışlar altında gedə bilmərəm axı...
Dodağının ucunda "xəsssstəəə" deyib üzünü çevirdi.
Hə... Deyirəm də... Ölkə yekə bir dəlixanaya dönüb.

Çox böyük bir dəlixanadı bura.
Xanımlar, çox xahiş edirəm, küçədə-bayırda özünüzü mədəni aparın, evə gedəndə ərinizlə, sevgilinizlə istədiyiniz kimi danışın, ağız əyin, göz süzdürün.
Küçədəki bütün kişilər sizin əriniz, sevgiliniz, atanız, qardaşınız, oğlunuz deyil.

Ulucay Akif
Yazıçı