Hələ üçüncü sinifdə oxuyanda özümə bir dəftər tutmuşdum.

Bilmədiyim, anlamadığım, ilk dəfə eşitdiyim sözlərin anlamını həmin "kərpic" dəftərə yazırdım.

Həmin dəftərdəki sözlər əsasən tərəkəmə sözləri idi. Hələ altı-yeddi yaşlarımdan qoyun-quzu otarmağa başlamışam.

Dəftərə yazdığım sözlərin də bir çoxu tərəkəmə sözlüyüdür.

Tərəkəmə ağızında son nəfəsini verən sözləri doqquz yaşımdan başlayaraq göyüzlü dəftərə yazır, həm də yaddaşımın yorğan üzünə çəkirdim.

Bu yaxından Ağlavaşlıda, kənddəki evimizdə arxivimi eşələyirdim. O dəftər qarşıma çıxdı.

Səliqə ilə yazdığım sözləri yenidən yaddaşımın daş tərəfindən yaş tərəfinə keçirdim. Uşaqlıq huşumu təzələdim.

Özü də dəftərə yazdığım sözü ilk dəfə kimdən eşitdiyimi də orada qeyd etmişəm.

Sonralar həmin sözlərin demək olar ki, hamısını şeirlərimdə, hekayələrimdə işlətdim.

Daha sonra yazdıqlarımı çap etdirdim ki, unudulmaqda olan sözlərimiz tamamilə "ölməsin".

Hətta bəzilərini gündəlik danışıq leksikonumun rasionuna da daxil etdim ki, bəlkə böyür-başımdakı insanların da danışıq lüğətinə yoluxsun...

Ona görə də bir filoloq kimi əski türk kökənli sözlərimizə bu qədər həssas yanaşıram.

Dəfələrlə demişəm ki, mərhələli şəkildə bu sözləri ədəbi dilə transformasiya etmək lazımdır.

Tural Turan
Onews.az