Bəlkə də bir çoxlarınız onun poeziyasından, imzasından xəbərsizsiniz.

Bəlkə də onun şeirlərinə rast gələndə heç nə anlamadığınız üçün üzərindən səthi keçirsiniz.
Hikmət Nikbin poeziyası şeirlərdə özünü görənlər, özlərinə kənardan baxa bilənlər üçündür. Onun poeziyasının qanı bütün bəşəriyyəti dövr edir və yenidən gəlib həmin içdə, nəfəsdə birləşir.

...Dərəm axşamımdan yuxularımı,
sərəm payızların yorğunluğuna... – deyən şairin misralarında təkcə sükunətdəki zamanın donu açılmır, eyni zamanda, tənhalığın qazanında yeni bir ruh bişirir. Oxucunun ilk baxışda ənənəvi dad kimi hiss etdyi bu misralar əslində orijinallığın fərqli bir boyutudur. Onun şeirləri mənə daha çox nimdaş paltonun içərisindəki bir işıqlı adamı xatırladır.

Hikmət Nikbin şeirindəki orijinal qatlardan biri də bircə anın içərisində insanın təbiətə, təbiətin bəni-adəmə ustalıqla çevrilə bilməsidir. Azərbaycan poeziyasında poetik çevrilmə Hikmət bəyin yaradacılığının ana xəttini təşkil edir - desək, heç şübhəsiz ki, yanılmarıq:

...Harda düşürtmüşəm adam boyumu,
indilər gəmilər sinəmdə batır... – bu misralar dediklərimizin əyani (poetik) sübutlarından biridir.

Başqa bir şeirində isə şair öz adını tanrısallaşdırır. Poetik mənin ismi yenə də substantiv çevrilməyə məruz qalır. Bəlkə də bu ruhsallaşmanın bir çoxlarının anlam verə bilmədiyi qatıdır. Fikrimizcə, bu qatın adı ruhlarla kölgə oyunudur:

...Adım, məni çevir ayaqlarına,
səni qoyum gedim bu axşam ilə.
Əlimdən yuxarı Tanrı başlayır,
əlimdən yuxarı yaşayım, qalım...

Elə bu bənddə tanrının fiziki varlıqdan ruhsal boyuta yüksəldildiyi də bütün qəlib və sakral teoloji düsturları sındırıb dağıdır. Əslində burada əl (ovuc) göy üzüdür. Bu açar sözü tapdıqdan sonra misranın mənası aydın şəkildə anlaşılır. Ovucdan altda yaşamaq isə qətiyyən kiçildilmə ifadəsi kimi görünmür. Sadəcə olaraq müəyyən bir mərtəbənin ekvivalenti kimi tanımlanır.

Hikmət Nikbin poeziyasının əqrəblərinin qibləsi vicdandır. Əqrəblər isə üzü tanrıya yox, ondan daha yüksək fəza müstəvisi kimi kodlaşdırılmış ovuca işləyir. Olduqca orijinal və öz dəst-xətti olan poeziyadır. Doğrudur, bəzən poetik lövhələr qəfldən qırıla bilir amma oxucu itkin düşmüş parçaları şeirin sonunda öz düşüncəsində tamlaşdırır və pazlları birləşdirir. Orjinal poetik ifadə zənginliyi bəzən düşündürücü olmaya bilir. Amma bu zaman həmin misralar ağacın təsvirindəki budaqlar, yarpaqlar rolunu oynayır və bədii süsə çevrilir.

Şairin şeirləri səni ovutmur. Səni maarifləndirmir. Poetik orijinallığın başqa bir özəlliyi də məhz bu qatda boy verməkdədir.

Şairin oxucuları həm də ona görə xoşbəxtdir ki, şeir süfrəsindən yarıtox qalxmırsan. Misralar və poetik orijinallıq səni doyurur. Hikmət Nikbin hər şeirində oxucunun bədii estetik zövqünü daha da zənginləşdirən, bir üst mərtəbəyə daşıya bilən şairdir.

Oxuyun, amma anlamadınızsa, növbəti dəfə o şeirlərə yaxın düşməyin. Çünki həmin şeirlərdəki saf vicdanın eqoistliyi sizi pərt edə, zövqünüz və baxışınız qarşısında kiçik düşürə bilər.

Tural Turan
Onews.az