Müharibə mənim ən ağrılı yerimdir. Çünki müharibəni uşaqlığı bahasına yaşayanlardan olmuşam...

Bu gün Masazır kənd 3 nömrəli tam orta məktəbinə dəvət olunmuşdum. Dostum şəhid Vüsal Kazımov haqqında çəkdiyimiz "Vüsal hicrandan acıymış" sənədli filiminin məktəbin müəllim və şagird kollektivinə təqdimatı idi. Filmə hamı bir nəfəsə maraqla baxırdı.

Bu təqdimat artıq silsilə şəklini aldığı üçün, bir çox məktəblərdə şagirdlərə nümayiş etdirildiyi üçün mənə bir şey maraqlı idi. Görəsən, uşaqlar buradan nəsə götürə bilirlər ya müəllimlərin xahişi nəticəsində, hörmət anlamında oturub belə sakit dinləyirlər?

Nəysə ki, filim bitdi, məktəbin direktoru Gülnarə xanım çıxış etdi. Onu da qeyd edim ki, bu qədər gözəl, gənc və savadlı bir xanımın 120 nəfərdən çox müəllim kollektivinə rəhbərlik etməsi, etik davranışı, çox maraqlı düşüncələri, mövzulara fərqli prizmadan yanaşma cəhdi, sevgi dolu olması məndə ayrı bir özgüvən, sevgi, etibar yaratmışdı...

Gülnarə xanım filim haqqında, müharibə və şəhidlərimiz barəsində danışdıqdan sonra sözü mənə verdi.
Mən bayaqdan içimi didib, gəmirən o sualı uşaqlara ünvanladım:

- Baxın uşaqlar, mən Qubadlıdanam. Bura qaçqın gəlmişik. Sizin uşaqlığınız kimi mənim də uşaqlıq həyatımda müharibənin izləri var. Amma sizdən fərqli olaraq məğlub müharibənin. Uşaqlığımın bütün travmalarında ayaq izi var bu müharibənin. Amma siz qalib müharibənin şahidlərisiniz... və mənə çox maraqlıdır; müharibə sözü sizə nəyi xatrladır?

Niyəsə cavab olaraq qələbə sevinci, o xoşbəxt günlərlə bağlı hansısa xatirəni gözləyirdim.

Balaca bir qız ayağa qalxdı, əvvəl qürurlar danışmağa başladı:

- Mən Gəncəliyəm. O gecə gəncəni vurdular. Vurulan evlərdən biri də bizim evimiz idi. Evimiz dağıldı, biz hamımız xəsarət aldıq, nənəmi itirdik o gün. Sabahısı nənəmi dəfn etməyə aparanda əmim oğlunun şəhid xəbərini aldıq - deyib hıcqırmağa başladı...

Və mən sülhü də, qələbəni də, onun verdiyi sevinci də o hıcqırıqda dəf elədim. O balaca qız mənə öyrətdi ki, müharibənin nə qalibi, nə də məğlubu olur.

O yaşda uşaqlar əksər hallarda öz istəkləri üçün ağlayar. O yaşda uşağın itkini bu qədər damarlarınacan hiss edib, müharibə üçün, vətən üçün sızıldayan vaxtı deyildi, axı!

Mən bunu özümdən bilirdim. Bilirdim ki, insan bir ayın içində 10-15 hətta 20 yaş böyüyə bilərmiş, nəvəykən nənə olub el dərdi çəkə bilərmiş...

Amma bir də bunların artıq geridə qaldığına inanmışdım.

O qız mənə görsətdi ki, müharibə ən azı hələ o balaca qız qocalana qədər bu nəslin travması olaraq qalacaq...

Çinarə Ömray
Yazıçı

Onews.az