Görürəm ki, “Qanun” nəşriyyatı tərəfindən Zəlimxan Yaqubun kitabının çap olunması ilə bağlı yazdığım yazı müəyyən müzakirələrə səbəb olur...

Madam ki, belədir, o zaman yaxın gəlin, fikirlərimə əlavə olaraq bir – iki kəlmə də deyəcəyim var...

Öncə onu deyim ki, “boz ədəbi radikalizm”dən və “itaətkarlıq sindiromu” ndan xilas olmağın vaxtı çoxdan yetişib. İllah da sənətlə bağlı fikir bildirirsənsə... “səcdə” etmə, düşün, təhlil et!

Qayıdım, Zəlimxan Yaquba... Bilirsiniz, zaman – zaman Zəlimxan Yaqubun yazdığı şeirləri oxumuşuq. Kifayət qədər oxumuşuq.
Folklora və müəyyən məqamlarda da mütaliə ştrixlərinə söykənən həmin şeirlər yazılarkən gəlin görək, yekunda bitkin mətni, ciddi ədəbiyyatı, ədəbi hadisəni özündə ehtiva edə bildimi? Əlbəttə ki, ehtiva edə bilmədi.

Bu mənada Zəlimxan Yaqubun qələmi “boz ədəbiyyat”ın cəngindən heç vaxt qurtulmadı, qurtulmağa ədəbi gücü çatmadı... Bu bir reallıqdır. Bu reallığa çatmaq üçünsə gerçək sənət aspektindən o şeirlərə üz tutmaq kifayətdir. Təbii ki, əgər gerçək sənətin meyarlarına bələdsənsə...

Əzizlərim, götürün istənilən bir şeirini, kitabını, nəzərdən keçirdin. Görəcəksiniz ki, Zəlimxan Yaqubun yazdıqlarında sadəcə sözlərin, lüğətin, ahəngin, “nəzm texnikası”nın, populizmin... imkanları böyükdü, SƏNƏTin təməl prinsipi olan ədəbi təfəkkürün, YARADICI BLOKun... və bu kimi MÜTLƏQ NƏSNƏlərin imkanları yox.

O, daim yazdığı şeirlərdə müəyyən fikirlərin üstündə belə demək mümkündüsə, “riyazi manevrlər” edib, harmoniyanı, həmin harmoniyanın fonunda psixoloji panipulyasiyanı yaratdı. Bu da nəticədə ortaya fundamental sənəti, gerçək ədəbiyyatı və onun mətn xüsusiyyətlərini, təzahürünü yox, kütlə təfəkkürünə təsiretmə mahiyyətini, gücünü qoydu.

... və yenə təkrar edirəm, Zəlimxan Yaqub kifayət qədər nəşr edilib... Təkrar – təkrar nə qədər çap etmək olar?

Emil Rasimoğlu
yazar

Onews.az