Onews.az gənc şair Aydan Ayın yeni şeirini təqdim edir.


***
İndi ömrünün üzünə düşən günəşi qovursan...
Özün hələ saat əqrəbindən tutub yeriyən körpə səsisən,
özün hələ yazdığın şeirin yerə düşən kölgəsisən,
bir az böyüyəcəksən,
sonra dönüb olacaqsan
öz qəbrin üstə ağlayan külək...

Bir az böyüyəcəksən,
görəcəksən evinin alın yazısıdı tənhalıq...
Bir az böyüyəcəksən,
görəcəksən biz hələ ana bətninə yağan qarıq...

Bir az böyüyəcəksən,
üşüyəcək gözlərin yad otaqlarda...
Bu otaqların birində göz zilləyib,
baxmağa bir ovuc küçə olmayacaq.
Nə səhər, nə gecə olmayacaq...

Evinə qonaq çağırdığın üzlər də
qəbrindən boylanan çiçəklərin tozudu...
Sonuncu dəfə
evinə öz fotoşəkilini qonaq çağırmışdın.
Gördüyün yuxunun
saçlarını hörür,
gözlərini öpür,
sonra da o yuxunu yozurdu...

Yuxunda sən ağlayırdın,
güzgüdə kimsə susurdu...

Bir az böyüyəcəksən,
əllərindən tutmayacaq o çiçək,
əllərindən baxmayacaq o külək.
Görəcəksən, sözü yoxdu danışmağa ömrünün...
Görəcəksən,
külək də,
çiçək də,
yuxun da,
qəbrin də,
evin də qucaqlayıb güzgünü.

Görürsən bircə sənin üzün yoxdu güzgüdə...
Və deyirsən:
Eyyyy... mənim qərib üzüm!
Niyə dinib-danışmırsan?
Ömrünü qucaqlayan
bu kimsəsiz güzgünün
niyə halın soruşmursan?...

Bax orda külək əsir
ya qəbrinə tələsir?...
O küləyin göz yaşı
kimi axtarır gəzir?...
Böyüyüb görəcəksən,
göz yaşın sənin sözünü
ömründən qabaq kəsir...

Kimsə susurdu güzgüdə...

Aydan Ay